Voorgenomen wetswijziging artikel 13 Zorgverzekeringswet wordt niet ingediend
Vrije artsenkeuze: een grondrecht
De Stichting Handhaving Vrije artsenkeuze is ook in Hoger Beroep in het gelijkgesteld.
Hugo de Jonge heeft eieren voor zijn geld gekozen en besloten de wetswijziging om de vrije artsenkeuze te beperken niet naar de Tweede Kamer te sturen. Vanaf het moment dat Mona Keijzer in de strijd om het lijsttrekkerschap van het CDA op televisie verklaarde dat Hugo de Jonge de vrijeartsenkeuze wilde afschaffen begon het langzaam te bewegen in Den Haag, ook binnen het CDA. Kortom het is weer gelukt om (voorlopig) het grondrecht van de vrije artsenkeuze te borgen.
We beschouwen de strijd om artikel 13 als een strijd van de zorgverzekeraars om de absolute macht in de zorg. Op moment dat artikel 13 verdwijnt, hebben de zorgverzekeraars het voor het zeggen in het zorgland. Dat mag nooit.
Cessie: kortgeding op 26 november 2020 te Arnhem
Het was velen een doorn in het hoog dat de toegang tot de vrije artsenkeuze door zorgverzekeraars steeds moeilijker wordt gemaakt, op initiatief van een aantal zorgverleners heeft de stichting Handhaving Vrije Artsenkeuze besloten om samen met Koen Mous, advocaat van Dirkzwager, de Big4 te dagvaarden in kort geding om de zorgverzekeraars te verplichten de mogelijkheid van cessie open te houden.
Het verbod op een cessie tast de vrije artsenkeuze aan en is reden voor de stichting om het kort geding aan te spannen.
Europa kent geen hinderpaal, altijd 100% restitutie
De idiotie van de beperking van de vrije artsenkeuze in artikel 13 van de Zorgverzekeringswet wordt goed geïllustreerd door het recht op grensoverschrijdend zorgverkeer voor alle Europese ingezetenen. De stichting Handhaving Vrije Artsenkeuze heeft prof. J. van de Gronden van de Radboud Universiteit te Nijmegen gevraagd om advies inzake de rechten op vrije artsenkeuze en de daarbij behorende vergoeding als een ingezetene gebruik maakt van grensoverschrijdend zorgverkeer binnen de EU. Prof Van de Gronden is een autoriteit op het terrein van Europees gezondheidsrecht. Zijn advies treft u hier aan. Hij heeft de rechten van de Nederlandse zorgconsument getoetst aan de Europese Patiëntenrichtlijn en de Regeling Sociale Verzekering en welke regeling je ook gebruikt, zijn conclusie is heel duidelijk, maak je gebruik van grensoverschrijdend zorgverkeer, dan is je recht op vergoeding 100% van de gemaakte kosten tot een bedrag van het gemiddeld tarief in Nederland. Ofwel het hele hinderpaalcriterium is niet aan de orde als je over de grens naar een zorgverlener gaat.
Wanneer is er sprake van grensoverschrijdend zorgverkeer?
Ga je naar een ziekenhuis, kliniek of GGZ-hulpverlener over de grens en binnen Europa voor poliklinische zorg, dan is er sprake van grensoverschrijdend zorgverkeer en heb je recht op 100% vergoeding tot het maximum in Nederland. Voor een psycholoog of psychiater die zich direct over de grens vestigt en daar cliënten ontvangt is prof Van de Gronden heel duidelijk, 100%.
Voor wijkverpleging door bijvoorbeeld in Vlaanderen woonachtige verpleging geldt ook 100%, maar is er ook sprake van grensoverschrijdend zorgverkeer als een Belgische Instelling voor Thuisverpleging in Nederland woonachtige verplegers als ZZP’ers inhuurt of op de loonlijst heeft om thuisverpleging in Nederland te verzorgen? Zo’n casus illustreert de gekkigheid van het hinderpaal criterium van artikel 13.
Het geldt ook voor aanbieders. Een Nederlandse zorgverlener zonder overeenkomst heeft last van de eigen bijdrage conform artikel 13 en buitenlandse zorgverlener niet, maar als die buitenlandse zorgverlener zich in Nederland wil vestigen wordt hij ineens geconfronteerd met een eigen bijdrage. In welke mate dit het vrij verkeer van diensten aantast en of dit allemaal kan in het licht van de Europese Mededingingswet zijn nog open vragen.
Ofwel waar ligt de grens van grensoverschrijdend zorgverkeer? Is die er überhaupt? De stichting zou dit graag nader willen onderzoeken en stelt het op prijs om van zorgverleners te vernemen of hier daadwerkelijk behoefte aan is.